آزمایش LDH

LDH

آزمایش LDH

رنج نرمال آزمایش LDH

LDH کل

• نوزادان : 160 _ 450 U/L

• اطفال : 100 _ 250 U/L

• کودکان : 60 _ 170 U/L (30`C)

• بزرگسالان / کهنسالان : 100 _ 190 U/L

ایزوآنزیم ها

• در بزرگسالان / کهنسالان :

• LDH-1 : 27%_17%

• LDH-2 : 37%_27%

• LDH-3 : 25%_18%

• LHD-4 : 8%_3%

• LHD-5 : 5%_0%

کاربرد آزمایش LDH

آنزیم داخل سلولی است که به منظور کمک به تشخیص آسیب یا بیماری قلبی ، کبدی ، گلبول های قرمز (RBCs) ، کلیوی ، عضلات اسکلتی ، مغزی و ریوی به کار می رود.

شرح آزمایش LDH

آنزیم LDH در سلول های بسیاری از بافت های بدن به ویژه در قلب ، کبد ، گلبوب های قرمز ، کلیه ها ، عضلات اسکلتی ، مغز و ریه ها وجود دارد. LDH در سرتاسر بدن وجود دارد. بنابراین سطح LDH کل نمی تواند شاخص اختصاصی برای بیماری خاص یا نشانه آسیب وارد به عضو خصوصی به خصوصی باشد. هنگامی که سلول های حاوی LDH دچار آسیب یا بیماری می شوند ، تجزیه می گردند و LDH به درون جریان خون می ریزد و سطح آن از حد طبیعی بالاتر می رود. مقدار LDH سنجش شده نشانگر LDH کل است. در واقع LDH کل شامل پنج نوع LDH مجزا از یکدیگر ( یا ایزوآنزیم ) می باشد. یک یا چندین نوع از این ایزو آنزیم ها ممکن است در بافت به خصوصی فراوان تر باشد. به طور کلی منشا اصلی ایزو آنزیم LDH-1 بافت قلب است. منشا اصلی LDH-2 سیستم رتیکولواندوتلیال است. LDH-3 از ریه و سایر بافت ها منشا می گیرد. LDH-4 مربوط به کلیه ، جفت و لوزالمعده است. LDH-5 عمدتا در کبد و عضله مخطط می باشد. در افراد طبیعی بیشترین درصد LDH کل را LDH-2 تشکیل می دهد. الگوهای خاص ایزوآنزیمی LDH برای بیماری های به خصوصی اختصاصی می باشد ، به عنوان مثال :

• افزایش LDH-1 به تنهایی نشان دهنده ی آسیب قلبی می باشد.

• افزایش LDH-5 به تنهایی نشان دهنده ی بیماری یا آسیب سلول های کبدی است.

• افزایش LDH-2 و LDH-3 نشانه آسیب یا بیمار ریوی است.

• افزایش کله ایزوآنزیم های LDH نشانه آسیب چند عضوی است ( مانند انفارکتوس میوکارد توام با نارسایی احتقانی قلب که موجب احتقان ریوی و کبدی به همراه کاهش پرفوزیون کلیه می گردد). بدخیمی های پیشرفته و بیماری های التهابی خود ایمن منتشر از قبیل لوپوس نیز می تواند موجب چنین الگویی گردد.

آسیب میوکارد باعث افزایش LDH ظرف 48_24 ساعت پس از انفارکتوس میوکارد می شود و در مدت 3_2 روز به اوج می رسد و در حدود 10_5 روز به سطح طبیعی باز می گردد. از این رو سنجش LDH به ویژه برای موارد تاخیری تشخیص انفارکتوس میوکارد بسیار مفید است ( مانند هنگامی که بیمار اظهار می دارد که چهار روز قبل دچار درد شدید قفسه ی سینه شده است). به طور کلی LDH-1 به اندازه تروپونین یا CK-MB برای تشخیص MI سودمند نیست ، مگر در مواردی که بیمار 24 ساعت ( و یا بیشتر ) قبل از سنجش آنزیمی دچار MI شده است.

لازم به تذکر است که ممکن است دو بیماری که هر دو موجب افزایش LDH می گردند ، همزمان وجود داشته باشند و یکی موجب پنهان ماندن دیگری گردد. برای مثال فردی که مبتلا به بیماری خاصی ( مانند انفارکتوس ریه یا نارسایی احتقانی قلب ) می باشد ممکن است دچار انفارکتوس میوکارد نیز باشد. در این صورت افزایش LDH-2 یا LDH-3 ممکن است افزایش LDH-1 را از نظر پنهان سازند.

LDH در سایر مایعات بدن نیز قابل اندازه گیری است. افزایش سطح LDH کل ادرار می تواند نشانه وجود نئوپلاسم یا آسیب سیستم ادراری باشد. چنانچه LDH موجود در مایعات تراوش شده  بدن ( مایع جنبی ، قلبی ، صفاقی ) بیشتر از 60% سطح LDH  کل سرم باشد ، مایع تراوش شده اگزودا بوده و ترانسودا نمی باشد.

حتما بخوانید : معرفی و کاربرد آزمایش RBC

عوامل تداخل کننده آزمایش LDH

همولیز خون موجب افزایش کاذب سطح LDH می شود ؛ زیرا LDH در گلبول قرمز وجود دارد و تجزیه شدن این سلول ها سبب بیرون ریختن LDH و ورود آن به خون می گردد و سطح LDH را به طور کاذب افزایش می دهد.

ورزش شدید موجب افزایش  LDHکل به ویژه از نوع 1 و 2 و 5 می گردد.

داروهای افزاینده آزمایش LDH

الکل – داروهای بیهوشی – آسپرین – کلوفیبرات – فلورایدها – میترامایسین – نارکوتیک ها – پروکایین آمید

داروهای کاهنده آزمایش LDH

اسیدآسکوربیک

روش کار و مراقبت از بیمار

ناشتایی : ندارد

لوله ی معمول خون : قرمز

افزایش سطح LDH

• انفارکتوس میوکارد : در این بیماران به طور کلاسیک سطح LDH-1 به مقدار زیاد و LDH-2 به میزان کمتر افزایش می یابد.

• بیماری ریوی ( مانند انفارکتوس ، آمبولی ؛ پنومونی ، نارسایی احتقانی قلب ) : در این بیماران LDH-2 , 3 به طور کلاسیک افزایش می یابد.

• بیماری کبدی ( مانند هپاتیت ، سیروز فعال ، نئوپلاسم ) : در این بیماران سطح LDH-5 به نحو چشمگیری به طور کلاسیک افزایش می یابد.

• بیماری گلبول های قرمز( مانند کم خونی همولیتیک یا مگالوبلاستیک ، تخریب گلبول های قرمز توسط دریچه مصنوعی قلب ) : سطح LDH-1 در این بیماران تا حد زیادی افزایش می یابد.

• بیماری و آسیب عضله اسکلتی ( مانند دیستروفی عضلانی ، به دنبال انجام ورزش شدید ، ترومای عضله ) : در این بیماران سطح LDH-5 به طور کلاسیک بالا می رود.

• بیماری های پارانشیم کلیه ( مانند انفارکتوس ، گلومرولونفریت ، نکروز حاد توبولی ، رد پیوند کلیه ) : سطح LDH-1 در این بیماران بسیار بالا می رود.

• ایسکمی و انفارکتوس روده : مقدار LDH-5 در این بیماران به نحو چشمگیری افزایش می یابد.

• نئوپلاسم ها

• تومورهای بیضه ( سمینوما ف دیس ژرمینوما ) : سطح LDH-1 در این بیماران تا حد زیادی افزایش می یابد.

• لنفوم و سایر تومورهای سیستم رتیکولواندوتلیال (RES) : سطح LDH-3 و LDH-2 در این بیماران به طور کلاسیک تا حد زیادی افزایش می یابد.

• تومورهای بدخیم توپر و پیشرفته : در این بیماران افزایش چشمگیری در کلیه ایزوآنزیم های LDH مشاهده می گردد.

• پانکراتیت : در این بیماران سطح LDH-4 به طور کلاسیک افزایش می یابد.

• بیماری یا آسیب های منتشر ( مانند گرمازدگی ، بیماری کلاژن ، شوک ، کاهش فشار خون ) : در این گونه بیماران سطح کلیه ایزو آنزیم های LDH تا حد زیادی افزایش می یابد.

حتما بخوانید : کم خونی چیست و چگونه ایجاد میشود؟

سایر آزمایش های مربوط

• AST

• GGTP

• فسفاتاز قلیایی

• 5_ نوکلئوتیداز

• CPK

• ALT

• LAP

 ✅ با ما در مسیر سلامتی گام بردارید ✅