آزمایش CK-MB

اشتراک گذاری:

تصویری کامپیوتری از قلب یک انسان

CK-MB

آزمایش CK-MB

یافته های طبیعی

CK-MB : صفر درصد

کاربرد

این آزمایش برای تشخیص آسیب عضله ی قلبی ( انفارکتوس ) استفاده می شود. همچنین نشان دهنده ی بیماری های عصبی یا عضلات اسکلتی نیز می باشد.

شرح آزمایش

CK عمدتا در عضله قلبی ، عضله اسکلتی و مغز وجود دارد. آسیب سلول های عضلانی یا عصبی موجب افزایش CPK ، 6 ساعت پس از آسیب می شود. اگر آسیب ادامه نیابد ، در مدت 18 ساعت پس از آسیب مقدار آن به اوج خود رسیده و طی 2 تا 3 روز به محدوده ی طبیعی باز می گردد.به منظور بررسی اختصاصی آسیب عضله ی قلبی از روش الکتروفورز برای تشخیص سه نوع ایزو آنزیم CPK استفاده می شود. این سه عبارتند از CK-MM , CK-MB , CK-BB . ایزو آنزیم CK-MB برای سلول های عضله قلب اختصاصی است. سطح CK-MB ، 6_3 ساعت پس از وقوع انفارکتوس افزایش می یابد. چنانچه آسیب عضله قلبی ادامه نیابد ، طی 24_12 ساعت به اوج خود می رسد و ظرف 48 _12 ساعت پس از انفارکتوس به محدوده طبیعی باز می گردد. سطح CK-MB معمولا در اثر درد های گذرای قفسه سینه به علت آنژین ، آمبولی ریه یا نارسایی احتقانی قلب افزایش نمی یابد. انتظار می رود که CK-MB در مبتلایان به شوک ، هیپرترمی بدخیم ، بیماری های عضلانی یا التهاب عضله ی قلبی افزایش یابد. افزایش خفیف CK-MB ممکن است در مبتلایان به آنژین ناپایدار مشاهده گردد که نشانه ی افزایش خطر وقوع حوادث انسدادی است. مقدار بسیار ناچیزی CK-MB نیز در عضله اسکلتی وجود دارد. آسیب بسیار شدید عضله اسکلتی یا بیماری شدید آن ممکن است موجب افزایش ایزو آنزیم CK-MB بیشتر از حد طبیعی گردد.

سطح ایزوآنزیم CK-MB نه تنها برای تعیین کمی درجه انفارکتوس قلبی (MI) بلکه به منظور تشخیص زمان آغاز آن نیز سودمند است. معمولا از ایزوآنزیم CK-MB برای تعیین میزان کارایی ترومبولیتیک درمانی که برای انفارکتوس میوکارد به کار می رود ، استفاده می شود. سطح بسیار بالای CK-MB نشانه ی آن است که انفارکتوس شدیدی قبلا رخ داده است و در نتیجه ترومبولیتیک درمانی چندان مفید واقع نخواهد گشت.

حتما بخوانید : سکته قلبی یا حمله قلبی چیست و چه علائم و درمانی دارد؟

عوامل تداخل کننده

تزریق های داخل عضلانی (IM) موجب افزایش سطح CK می گردد.

ورزش شدید و اعمال جراحی که به تازگی انجام گرفته موجب افزایش سطح می شود.

اوایل بارداری سطح آن کاهش می یابد.

مقدار توده عضلانی بدن ارتباطی مستقیم با سطح طبیعی CK در بیمار دارد.

داروهای افزاینده

آمفوتریسین B ، آمپی سیلین ، برخی داروهای بیهوشی ، داروهای ضد انعقاد ، آسپیرین ، کلوفیبرات ، دگزامتازون ، فوروزماید ، کاپتوپریل ، کلشی سین ، الکل ، استاتین ها ، لیتیم ، لیدوکایین ، پروپرانولول ، سوکسینیل کولین و مورفین