Tacrolimus
کاربردهای بالینی:
پایش غلظت کل تاکرولیموس خون در طی درمان جهت جلوگیری از رد پیوند به خصوص به افرادی که سوبسترایCYP3A4 ، مهارکننده یا القاکننده تجویز می گردد . تعدیل دوز دارو برای بهینه سازی مهار سیستم ایمنی و به حداقل رساندن سمیت دارو. ارزیابی سازگاری دارو با بدن بیمار.
تفسیر:
اکثر افراد پاسخ مناسبی به درمان با تاکرولیموس در سطوخ خونی ng/ml 15- 5 می دهند. محدوده درمانی مناسب ممکن است با نوع پیوند، پروتکل تست و دستورالعمل ها متفاوت باشد. محدوده درمانی بر پایه زمان نمونه گیری استوار است ( بلافاصله قبل از دوز زمانبندی شده). در سایر زمانها نتایج بالاتری حاصل می شود. در سنجش اختصاصی تاکرولیموس واکنش متقاطع با سیکلوسپورین، متابولیت های سیکلوسپورین، سایرولیموس و متابولیت های سایرولیموس ایجاد نمی شود.
عوامل مداخله گر:
افزایش پروتئین، بیلی روبین، تری گلیسرید در نتایج تداخل ایجاد می کند. یکسری از داروها باعث افزایش کاذب در نتایج تست می گردند که عبارتند از : استامینوفن، آمیکاسین، آزیترومایسین، کاربامازپین، سفازولین، سایمیتیدین، سیکلوسپورین، دیگوکسین، اریترومایسین، فلوکونازول، فروسماید، جنتامایسین، آسیکلوویر، کتوکونازول، لیدوکائین، نیفدیپین، پنی سیلین، پردنیزون، فنوباربیتال، فنی توئین، رانیتیدین، توبرامایسین، سولفومتوکسازول، والپوریک اسید، وارپامیل، گانسیکلوویر و سفتریاکسون.